Rouw steekt soms op de gekste momenten z'n kop boven het zand, dat merk ik nog steeds. Ons mam is in 2009 overleden en ons pap in 2017 en ook al bestaat er geen "kort" of "lang" bij een rouwperiode, deze had ik echt niet verwacht. Wij wonen in mijn ouderlijk huis, het huis dat wij als gezin letterlijk opgebouwd hebben. Ons pap werkte zelf in de bouw en kon daarom ook veel (bijna alles) zelf. In het kader van "jullie gaan er ook in wonen dus helpen jullie ook mee"  hielpen we allemaal mee. 

Een klant die korting wil...het blijft een dingetje. Weetje...als "gewone" José wil ik met alle ervaring, liefde en aandacht iemand helpen maar de "ondernemende" José doet dat gewoon niet. Ik neem mezelf kei serieus als ondernemer dus dat gaat gewoon niet gebeuren. Ik ben al fucking goedkoop als ik zo naar mijn collega's kijk (met alle respect lieve collega's) maar ik mag ook nog steeds dik betalen voor alles...net als iedereen.

Kerst 2017, zoals je ziet was ik toen met hele andere dingen bezig dan nu. Ons pap overleed plotseling op 10 maart 2017 (ons mam al 2009) en ineens stond mijn ouderlijk huis leeg. Het ouderlijk huis dat wij, als gezin, samen opgebouwd hadden. Het huis waarvoor ik stenen gesjouwd had en het dak op ging om de pannen erop te leggen. Het huis waar ontzettend veel herinneringen aanzaten en ik, samen met mijn broer, echt in de familie wilde houden. Onze wens kwam uit want we kregen het voor elkaar! Mark (mijn partner) en ik gingen in juli 2017 (als ik me niet vergis) vol goede moed aan de slag met de upgrade.

Ik was eigenlijk op zoek naar een bepaalde foto van ons mam maar toen ik in de lade kwam met de uitvaart boxen van ons pap en ons mam voelde ik dat ik die van ons mam ff open wilde maken. Ik had vanmorgen ook al een post gemaakt voor volgende week, met content wat betreft ons mam, en ik voelde dat ik nog 'in die flow' zat zeg maar. Als eerste de foto, die geloof ik genomen was in Parijs, toen ze op vakantie was met haar schoonzus. "Hey mam". Ik rommelde wat verder totdat ik de rouwkaart in mijn handen had waar een envelopje uit viel. Ik wist meteen wat erin zat.

Vanmorgen op Radio 10 hoorde ik een gesprek tussen Gerard en Evelien over het verwijderen van de telefoonnummers van overleden personen. Of en wanneer je dat dan doet en waarom je het dus juist wel of niet zou doen. Ik ging mezelf meteen afvragen of ik dat gedaan had, ik wist het niet eens meer. Enigste manier om er achter te komen was om het ff te checken dus ik pakte mijn telefoon erbij en dook in mijn contactenlijst. Ik zocht naar "Mam" en naar "Sjan" maar geen resultaten. Ok...dus ons mam had ik in ieder geval verwijderd....zij is in 2009 overleden dus kon me er wat bij voorstellen. Ons pap...zou die er nog in staan? Die is in 2017 overleden dus daar zag ik meer kans.

Ik wilde volgens mij al een week lang een blog maken. Een week? Ik denk al veel langer trouwens, nu ik er zo over nadenk. Hij stond vorige week al op de planning en vandaag zag ik hem weer staan. Ik had hem gewoon doorgeschoven naar de week erop...gewoon...omdat het kan!

Ik heb echt de discipline van grafeen (dit is meer dan 200 keer sterker dan staal zegt Google). Als er afspraken staan dan houd ik me daar aan. Spreek ik iets met mezelf (of iemand) af dan ga ik daar 200% voor en als ik iets wil....dan knal ik daar volle bak tegenaan. Als je me volgt kan dat je niet ontgaan zijn, toch?

Dit waren haar woorden toen ik met haar in gesprek was nadat ik een reactie had ontvangen op 1 van mijn berichten. "José, hoe kan je me helpen aub?" had ze geschreven, wat voor mij voelde als een schreeuw om hulp...toch?

Van gratis hulp verlenen kan niemand eten dus ja, ook mijn hulp vraagt een investering van je maar sommige mensen vergeten dat het een investering is in jezelf en jouw kwaliteit van leven. Ik snap best dat het financieel een uitdaging is, zeker in deze tijd maar er zijn meer wegen naar Rome. Als jij het jezelf echt waard vind (wat zeker zo is) kun je best wel wat manieren verzinnen om aan geld te komen. Je kunt bijvoorbeeld je spullen, die al een paar jaar op zolder liggen, verkopen.

Zoals je vanmorgen in mijn Instagram/facebook story hebt kunnen zien had ik een bloeddrukmeting die ik absoluut niet aan zag komen. Story gemist? Dan heb ik HIER het filmpje voor je, dan snap je de rest van de blog ook beter.

In de middag ben ik dus bij die praktijkondersteuner geweest en nadat ik mijn verhaal (wat betreft ons pap en ons mam) gedaan had zijn we samen gaan kijken naar mijn zout gebruik. Omdat ik dus mijn gewicht ook al onder de loep gehad heb, wat je kunt lezen in DEZE blog, wist ik van de meeste dingen wel waar veel eiwitten, vet en/of koolhydraten in zaten. 

Spontane ideeën en oplossingen komen vaak naar boven tijdens het koken of je pauze maar ook tijdens het wandelen! Onze hersenen zijn, per seconde, met ongeveer een miljoen chemische reacties bezig waardoor de kans op een nieuw idee vrij klein is. Het is daarom heel goed om met iemand te brainstormen. Als je hersenen aan het werk zijn met een 'probleem', jouw rouwproces in dit geval, verzamel je (tijdens het brainstormen) heel veel mogelijke oplossingen. Uit die oplossingen mag jij er dan 1 kiezen die voor jou het beste is op dat moment. Jij weet als geen ander wat het beste is voor jou dus vertrouw erop dat, welke je ook kiest, de beste is. Je kiest er bewust maar 1 omdat een rouwproces (maar ook heel veel andere processen) het beste stapje voor stapje aangepakt kunnen worden.

Soms is het tussendoor even nodig om te kijken waar je staat.

Toen ons pap in 2017 plotseling overleed aan een hartstilstand en ons mam in 2009 ook al ging ik toch eens ff achter mijn oren krabben. Ik bedoel, als zij beide dood neervallen waarom ik dan niet? Ik werd alleen maar banger dat ik zelf ook dood neer zou vallen en bij elk pijntje kreeg ik gewoon de bibbers..."ik heb het vast ook aan mijn hart." Die gedachten hielpen me zeker niet vooruit met mijn rouwproces dus er moest actie ondernomen worden.

Ik heb vandaag serieus 39.57 minuten aan de telefoon gehangen met een instantie die iets met betalingen doet. Ik noem verder geen namen maar er was iets misgegaan in ieder geval en dat begon aan mijn kant (zo eerlijk ben ik dan ook). Vorige week hing ik ook al 19.57 minuten aan de lijn maar we kwamen niet tot het gewenste resultaat. Vandaag weer een paar opties geprobeerd maar helaas. De techniek staat voor niets en das allemaal heel fijn als het werkt maar dat was vorige week en vandaag dus niet het geval. Er werd me geadviseerd om een mail naar het hoofdkantoor te sturen met heel de mikmak en het hun uit te laten zoeken. Op zich KAK want ik heb helemaal geen zin om daar mijn tijd in te steken maar aan de andere kant....ik wil wel mijn geld terug dus heb ik die mail net de kabel doorgestuurd. 

Is dit één van jouw reacties als je weer eens bij een therapeut of zo zit waarbij je keer op keer in je verleden moet gaan graven? Die je elke keer de pijn opnieuw laat voelen terwijl jij aan alles voelt dat je dat nu al vaak zat gedaan hebt en maar al te goed weet wat er gebeurd is en dat het KUT is. Weetje, het ligt er maar net aan waar jij staat op dit moment. Ik bedoel...terug naar je verleden en de dingen herbeleven is ook een hele waardevolle vorm van coaching alleen is het niet mijn cup of tea. Het is niet waar ik jou 'lastig' mee wil vallen.

Ik weet niet hoe jij het ervaart maar ik merk nog steeds dat er een taboe rust op zowat alles wat met de dood te maken heeft. De standaard rituelen zitten er nog zo ingebakken, wat ook OK is hoor, maar naar mijn idee mag het allemaal best wat positiever benaderd worden. Ik neem even als voorbeeld de Hindoes, die vieren juist feest tijdens/na de crematie. De dood wordt daar (meestal) als positief ervaren omdat ze geloven dat de ziel van de overledene weer terug komt maar dan via een ander omhulsel. Ik kan me daar wel in vinden...

"Ik merk aan mezelf dat ik veranderd ben. Ik heb meer spanning in m'n lijf, ben angstig en heb het verdriet niet echt een plekje kunnen gegeven..."
Dit is een zin uit de mail die ik vanmorgen van haar kreeg. De hele mail raakte me maar deze zin nog het meest....zo jong en dan jezelf zo al voelen. Puur omdat ze gewoonweg nog geen tijd heeft gehad/genomen om echt te rouwen, om er echt mee aan de slag te gaan zodat ze het een plekje kon geven. Het is nooit te laat en daarom voelde ik ook meteen een vorm van trots toen ik haar mail las. Zeg nou zelf...we weten allemaal hoe lastig het is om ons "probleem" onder ogen te zien en dat het nog lastiger is om daar hulp bij te vragen!

Ik kreeg vanmorgen een mail van 'mijn' no bullshit business coach, Silvia Bogers, waar ik trouwens afgelopen maandag (18 April 2022) een super leuke live mee had op Instagram. Sil haar mails zijn altijd lang....heel lang! Alhoewel ik niet van lange lappen tekst hou lees ik ze wel altijd helemaal en is er altijd wel iets dat extra lang blijft hangen (het is niet voor niets dik gedrukt door Sil).

Vandaag was dat deze zin: You can't be a secret and a success. Deze mail ging voornamelijk over jezelf laten zien als ondernemer maar het schoot meteen door m'n hoofd dat dat ook geldt voor mensen die hulp nodig hebben (en willen) maar het niet durven vragen. Ze willen er anderen niet mee lastig vallen en denken vaak dat hun gevoel er niet (meer) toe doet.

Het is een bewogen week deze week. Veel stappen gemaakt en wilde alles nog even zover mogelijk afhandelen voor mijn aankomende vrije week. Dinsdag kwam er nog een crematie bij, zoiets is sowieso niet te plannen dus na wat schuiven zat de dag lekker vol. Tussendoor ook nog even de BTW-aangifte doen maar daar heb ik dan weer de boekhouder voor. Ieder zijn vak...toch?

In de avond organiseerde ik trouwens ook nog een ONLINE-meeting, ook super tof! Het begon wat onwennig maar toen het eenmaal duidelijk was wat de bedoeling was, kwamen de dames los.

Zo wordt ineens weer heel duidelijk hoe leven en dood dicht bij elkaar liggen. De dag ervoor stuurde ik nog een felicitatiekaart i.v.m. een geboorte en gister stuurde ik een kaart i.v.m. een overlijden. Het hangt ook gewoon als 1 adem aan elkaar vind ik. Tijdens onze geboorte zijn we eigenlijk al bezig met dood gaan maar gelukkig zit daar in de meeste gevallen nog een hele tijd tussen. Beide waren trouwens niet onverwacht hoor maar het was in beide gevallen het "wanneer". Ook daar zie ik dan weer overeenkomsten tussen een geboorte en overlijden, je weet nooit wanneer het gaat gebeuren.