“Moet het nu niet eens beter gaan?”

Als je dit ooit gehoord hebt, of tegen jezelf hebt gezegd, dan is deze blog voor jou. Veel vrouwen denken (of hopen) dat rouw na een jaar wel 'klaar' zou moeten zijn. Dat je het verlies van je moeder of vader achter je kunt laten, de draad weer oppakt, en dat de leegte vanzelf verdwijnt. Maar weet je wat het lastige is?

Rouw heeft geen einddatum.

Toch leven we in een maatschappij waarin je na een paar maanden weer hoort te functioneren. Alsof het leven weer “normaal” moet zijn. Maar vanbinnen voelt niets meer normaal.

Het misverstand dat rouw maar even duurt

Er is een hardnekkig idee dat rouw een fase is die “voorbijgaat”. Na een jaar zou het wel beter moeten gaan, zeggen ze dan. Maar rouw gaat niet over maar het verandert wel van vorm. De pijn slijt niet maar het verweeft zich met je leven. 'Je leert ermee leven', maar dat betekent niet dat het gevoel verdwijnt.

Wat ik vaak te horen krijg van vrouwen die mijn praktijk bezoeken:  “Iedereen denkt dat ik eroverheen ben, maar ik voel me nog steeds leeg vanbinnen.” Of: “Ik lach wel weer, maar ’s avonds voelt het alsof ik een masker draag.” Dat is geen zwakte. Dat is rouw.

De maatschappelijke druk om “weer normaal te doen”

Na een tijdje verwachten mensen dat je weer “jezelf” bent. Je omgeving is verder gegaan. Op je werk, in je gezin, op sociale media...overal lijkt het leven gewoon door te draaien. En jij? Jij probeert mee te draaien. Je zegt vaak dat het wel goed gaat met je maar diep vanbinnen wringt het.

Je doet de was, haalt boodschappen, regelt van alles. Maar ondertussen is er die ene lege stoel. Die ene stem die je mist. En als je op een dag toch weer verdriet voelt, maanden of zelfs jaren later,  denk je: “Is dit nog normaal?” Ja. Dat is normaal. Rouw volgt geen planning of een keurig schema, nee...rouw is helemaal niet logisch of standaard.

Wat er écht gebeurt bij langdurige rouw

Bij langdurige rouw (of: rouw die niet over lijkt te gaan) is niet dat je “vastzit” maar het is dat je probeert te leven met iets dat blijvend veranderd is. Het overlijden van een ouder raakt je in je basis, in je wortels. Je identiteit, je gevoel van veiligheid, je geschiedenis. Je bent niet meer dezelfde persoon als vóór het verlies. En dat is precies waarom “loslaten” niet werkt.

Wat je eigenlijk doet, is leren verweven (niet verwerken...dat doen we met afval). Het verlies verweven in wie je nu bent. Soms voel je het heel scherp en soms is het op de achtergrond. Maar het is zeker een onderdeel van jou, en dus ook jouw leven, geworden.

Herkenbare voorbeelden uit het dagelijks leven

De vrouwen in mijn praktijk vertellen me ook dat ze ‘weer alles doen’. Ze werken, zorgen, lachen...maar  toch voelen ze zich… leeg.

• Ze vermijden bepaalde liedjes, omdat die te veel oproepen.
• Ze voelen zich schuldig als ze weer plezier hebben.
• Ze merken dat ze sneller moe zijn of minder zin hebben in contact.
• Of ze herkennen zich niet meer in de persoon die ze vroeger waren.

En dan komt die gedachte: “Waarom lukt het me niet gewoon weer normaal te zijn?” .Het antwoord hierop is eigenlijk: omdat 'normaal' niet meer bestaat. Het 'normaal' van voor het overlijden komt nooit meer terug. Jij mag jouw 'nieuwe normaal' zelf uit gaan vinden en dat kost nou eenmaal tijd.

Wat wél helpt als rouw lang duurt

Je kunt rouw niet versnellen, het neemt de tijd. Het loopt zoals het loopt en daarom mag jij wat liever voor jezelf zijn.
Hier zijn een paar dingen die écht verschil maken:

• Luister naar je emoties in plaats van ze te fixen. Verdriet, boosheid, gemis...het zijn geen vijanden, maar boodschappers...ze willen je iets vertellen. Probeer ze niet weg te duwen. Zeg gerust tegen jezelf: “Ik voel me vandaag even k*t, en dat mag er gewoon zijn". 

• Stel grenzen aan je omgeving. Je hoeft niet overal aan mee te doen. Niet elk familie etentje, niet elk sociaal uitje.
Je kunt gewoon zeggen (als je dat zo voelt) “Ik heb tijd nodig om op te laden.” Rouw kost vaak (veel) energie, bewust en onbewust.

• Maak ruimte voor zelfzorg en zelfliefde. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Gun jezelf rust, een wandeling, een kop thee, stilte. Dat zijn geen luxe momenten maar herstelmomenten.

• Zoek verbinding met mensen die het écht begrijpen. Niet iedereen begrijpt langdurige rouw. Maar er zijn vrouwen die iets soortgelijks voelen als wat jij voelt. Een gesprek, zonder oordeel, zonder haast en vooral zonder het allemaal op te willen lossen, kan heel helpend zijn.

• Sta jezelf toe te veranderen. Het is oké als je anders in het leven staat. Als je andere keuzes maakt, andere mensen om je heen wilt, of rustiger wilt leven. Rouw breekt niet alleen af maar het bouwt ook opnieuw op. Zo ontstaat jouw 'nieuwe normaal'. 

Jij bent volkomen 'normaal'.

Het feit dat je nog verdriet voelt, zegt niet dat je 'achterloopt' of dat het 'te lang duurt' Het zegt dat je mens bent...die nog heel veel liefde voelt. Er is geen tijdslimiet op liefde, dus ook niet op rouw. Laat de druk los en laat vooral het 'moeten' los. Geef jezelf toestemming om het op jóuw tempo te doen

Zoals je leest is rouw is geen 'fout' in jou die opgelost moet worden. Het is een teken dat je hart groot genoeg is om verlies te dragen. Wees lief voor jezelf, heb geduld en vooral....luister naar jezelf. Dat is de enige manier waarop rouw langzaam verandert in iets wat je kunt dragen, in plaats van iets wat je moet overwinnen.

Wil je leren hoe je meer rust en ruimte kunt vinden in je rouwproces, zonder jezelf te verliezen? Ik help je graag verder, in mijn sessies leer ik je hoe je je emoties beter kunt begrijpen, grenzen kunt stellen en liefdevoller met jezelf kunt omgaan.

Neem contact met me op als je het voelt.