Meld je nu aan voor dé inspiratiemail waarin mijn laatste blog, podcast, aankomende workshops,
mijn aanbod en allerlei andere toffe maar vooral waardevolle dingen gedeeld worden.

Na het overlijden van één van je ouders voelt het of dat je jezelf helemaal kwijt bent geraakt in je eigen leven. Je gaat op de automatisch piloot door want ja, dat gezin moet toch blijven draaien, niet dan? Je twee kinderen worden op tijd op school verwacht en je moet er ook nog voor zorgen dat de honden eruit zijn geweest voordat je zelf gaat werken. Je man heeft een drukke baan dus zorg jij ook nog voor de boodschappen, het huishouden en het avondeten.

Vrienden en familie om je heen merken niets aan je want jij zet je breedste glimlach op en zegt altijd dat het goed met je gaat terwijl je dat helemaal niet zo voelt. De mensen om je heen vragen vaak ook niet meer door waardoor de afstand tussen jullie steeds groter wordt.

Herken je dit:

Het lukt je gewoon niet om te accepteren dat één van je ouders is overleden en het nooit meer zal worden zoals het was. Misschien wil je het stiekem ook niet en hoop je gewoon dat alles weer wordt zoals voorheen. Er is een grote leegte ontstaan in jouw leven en je denkt dat dit gat nooit meer gevuld kan worden.
Je vraagt je af of het überhaupt nog ooit beter zal gaan. 
⦁
Dat schuldgevoel bekruipt je ook nog elke keer omdat je niet zo vaak bij je ouders langs bent gegaan. Je had het altijd te druk of vond andere dingen gewoon belangrijker, dus schoof je het maar weer voor je uit. Als je er dan een keer was had je zelf niet veel tijd en kwam het vaak niet tot een echt gesprek, waardoor je dus niet wist hoe het écht met ze ging. Je weet dat dit allemaal achteraf gelul is natuurlijk want je kan het nooit meer over doen.
⦁
Dan kom je ook nog eens familie of vrienden tegen met hun ouders, of één van hun ouders, waardoor je ineens enorm jaloers bent. Dit herken je totaal niet van jezelf maar zij hebben beide (of één van hun) ouders nog wel en jij niet. Waar moet jij nou naartoe met al je vragen en bij wie kan je aankloppen als je hulp nodig hebt?
De tranen schieten in je ogen..."Waarom overkomt mij dit nou?"
⦁
Je wil alleen zijn, maar eigenlijk ook weer niet. Je wil tijd voor jezelf, even in een warm bad of wandelen zonder de honden. Aan de andere kant staat "alleen zijn" voor "stilte" en als het stil is ga je alleen maar meer nadenken en dat zijn dan niet bepaald positieve gedachten die de revue passeren. Slapen doe je daardoor ook liever niet als je het je al zou lukken.
⦁
Het is gewoon een complete chaos in je hoofd. Je hebt geen idee wat je met je gevoel aan moet. Je wil sterk zijn, voor anderen, maar je voelt je net een zoutzak. Het liefst zou je gewoon de hele dag in het hoekje van de bank gaan zitten janken en hopen dat het zichzelf allemaal oplost, maarja...daar heeft nog nooit iemand een oorlog mee gewonnen.

Als je NIKS doet, gebeurt er NIKS!

Als jij zelf geen actie onderneemt wordt de situatie alleen maar slechter. Je lontje wordt korter, goede communicatie is alleen nog maar in het woordenboek te vinden en je verwaarloost jezelf en daarbij je gezin.
Het gebrek aan slaap begint zijn tol te eisen. Je vergeet dingen die normaal vanzelfsprekend zijn, hebt een motivatie van onder het vriespunt en je emoties gaan alle kanten op. Bewegen is sowieso al een hele opgave dus kom je de bank helemaal niet meer af. Het zal je ook een zorg wezen wat de mensen om je heen daarvan vinden. Dit wil je niet, toch?

NEE, jij wil juist dat al deze ellende achter de rug is zodat je je leven weer op kunt pakken. Jij wil er nog meer uit halen dan dat je voor het overlijden deed want dit is toch echt wel een eye-opener voor je! Toch?

Dit is wat anderen over mij zeggen:

Denk je nu “José dit is geweldig!!! Ik wil kennis met je maken om te ontdekken wat je voor mij kunt betekenen”.
 Klik dan gewoon even op onderstaande knop!

Ik vind het zelf fijn om een compleet beeld van iemand te hebben tijdens een kennismaking dus doe ik mijn kennismakingsgesprekken ONLINE (Teams of WhatsApp videobellen.)