Er zijn van die nummers die je hoort, maar niet écht hoort. Niet omdat ze niet luid genoeg zijn, of te moeilijk maar juist omdat ze te veel zijn. Te veel gevoel, te veel gelaagdheid, te veel waarheid, misschien. Eén van mijn favoriete nummers, Gaia van Valensia,  is zo'n nummer. Het is geen hit die je per ongeluk oppikt op de achtergrond van een terras of die uit de radio komt als je in de file staat. Nee, Gaia vraagt van je. Durf je te luisteren? Echt te luisteren? Niet met je oren, maar met alles wat je bent?

Soms, in de rust van het alledaagse, vergeten we hoe ver we zijn gekomen. Maar vooral vergeten we hoe fragiel vooruitgang is als we haar niet blijven koesteren. Internationale Vrouwendag is geen symbolische datum in de kalender, geen etalage van bloemen of loze woorden. Het is een roep, een fluistering én een schreeuw, die door generaties heen galmt: “Zie mij. Hoor mij. Herken mij.”

Er zijn momenten in het leven waarop alles lijkt te versplinteren. Een onverwacht verlies, een abrupt einde, een verandering die je niet had zien aankomen. Wat eens een samenhangend geheel was, valt uiteen in losse fragmenten. En toch juist in die brokstukken, in dat verscheurde en onvolledige schuilt de mogelijkheid om iets nieuws te creëren.

Iets waar ik zelf heel blij van word is de herontdekking van de klassieke muziek. Zeker nu deze wereld wordt gedreven door snelheid, oppervlakkigheid en eindeloze prikkels, lijkt er een tegenbeweging op gang te komen. Steeds meer mensen wenden zich tot de diepe en universele kracht van klassieke muziek. Deze oude meesters, wiens composities vaak eeuwen geleden zijn geschreven, blijken een verrassende actualiteit te bezitten. Waarom vinden we vandaag troost, inspiratie en een gevoel van verbondenheid in werken van componisten als Vivaldi, Beethoven, en Tchaikovsky? De herontdekking van klassieke muziek vertelt niet alleen een verhaal over cultuur, maar ook over onszelf.

Laatst vroeg iemand me hoe het met me ging. "Druk," antwoordde ik zonder na te denken, alsof dat een synoniem was voor "goed". Alsof mijn waarde werd bepaald door de hoeveelheid verplichtingen in mijn agenda. We leven in een tijd waarin productiviteit als een deugd wordt gezien en waarin rust gelijkstaat aan luiheid. "Niets doen" is bijna een taboe geworden. We hebben altijd iets te doen, altijd een doel te bereiken, altijd een notificatie te checken. Maar wat als ik je vertel dat verveling niet de vijand is, maar juist een onmisbare bondgenoot? Dat niets doen een kunst is, een verloren vaardigheid die we dringend moeten herontdekken?

Het lijkt een vast patroon: dingen verdwijnen uit het collectieve geheugen, worden door een nieuwe generatie herontdekt en keren vervolgens terug alsof ze nooit zijn weggeweest. De platenspeler is daar een treffend voorbeeld van. Waar hij ooit stof lag te verzamelen in kringloopwinkels, staat hij nu weer trots in menig woonkamer. Niet alleen als apparaat, maar als symbool van een langzamer, bewuster tijdperk waarin muziek niet slechts achtergrondgeluid was, maar een ritueel.

We dragen allemaal muziek in ons mee. Een lied dat ons herinnert aan wie we zijn, wat we hebben doorstaan, of wie we graag willen zijn. Het is niet zomaar muziek; het is de vingerafdruk van onze ziel, de afdruk van alles wat ons gevormd heeft. Sommigen noemen het hun lijflied. Maar wat zegt zo'n lied over ons? En wat zou het zeggen op de dag dat we niet langer hier zijn?

"Hoe rouw onze slaap en dromen kleurt, en welke levenslessen de nacht onthult.’’ Hoe kan het zijn dat de nacht ons zowel in stilte vasthoudt als in stormen van verdriet? Wanneer we rouwen, verandert alles – ook onze slaap. Slaap, dat ooit een toevluchtsoord was, een plek waar het leven even pauze nam, wordt ineens ongrijpbaar. Of misschien juist overweldigend. Sommige nachten staar je naar het plafond, met een hoofd vol herinneringen en een hart vol gemis. Andere nachten slaap je uren aan een stuk, alsof je lichaam vlucht zoekt in de vergetelheid. Het slaappatroon verandert, vaak zonder waarschuwing of ritme. En het voelt alsof jij de controle kwijt bent.

Er zijn momenten in het leven waarop je gedwongen wordt om stil te staan. Niet omdat je dat wilt, maar omdat je lichaam simpelweg “ho, stop” zegt. Een hart dat zich niet aan de regels houdt, een tumor die onaangekondigd binnenkomt, of een diagnose die je nooit dacht te horen – het zijn gebeurtenissen die de tijd even bevriezen. En terwijl alles om je heen door lijkt te gaan, sta jij stil.

Of zoals sommigen het zullen noemen: Zweef-teverig. Er zijn momenten in het leven waarop alles lijkt samen te vallen. Een toevallige ontmoeting, een gebeurtenis die net op het juiste moment plaatsvindt, of een onverwachte wending die later precies blijkt te zijn wat nodig was. Het voelt alsof er een onzichtbare draad is die mensen, gebeurtenissen en levenslessen met elkaar verbindt. Een kracht groter dan wat je met het blote oog kunt waarnemen.

Het leven is vaak een ongrijpbare dans tussen verantwoordelijkheid en verlangen. We worden opgeslokt door to-do lijstjes, sociale verplichtingen en de druk om (zogenaamd) succesvol te zijn. Alles om ons heen lijkt te schreeuwen: “MEER! SNELLER! BETER!” Ja hallo, doe is even normaal, denk ik dan bij mezelf, en begin daarna vaak aan een van mijn hobby’s: muziek, kunst, koken en voorheen sporten.

Zo... en dan schrijf je ineens columns voor iemand die mij vaak heeft geïnspireerd. Het leek me daarom leuk om deze eerste column te gebruiken als een soort kennismaking: waarom deze columns en hoe we tot dit idee zijn gekomen. Maar eerst even een introductie: wie ben ik, en hoe kennen José en ik elkaar?