Een eerlijke eindejaarscolumn over dragen, loslaten en leven in het nu. Over trots, verlies, discipline en de kracht van kleine keuzes.
Het einde van het jaar sluipt altijd zachtjes binnen. Eerst onopvallend, ergens tussen de kortere dagen en de koudere nachten en ineens… is het er. Dat moment waarop we bijna automatisch achteromkijken. Alsof het jaar ons even bij de schouders pakt en vraagt: wat heb je gedragen, en wat heb je losgelaten?
Voor velen was dit jaar een verzameling van lichtpunten. Lachbuien die onverwacht kwamen, momenten die je voor altijd bijblijven. Maar net zo goed was het een jaar vol zwaarte. Van dagen waarop opstaan al een overwinning was. Van pijn die geen naam had, of juist te scherp was om te negeren. Er zijn mensen die dit jaar iets hebben overwonnen: ziektes, angsten, toetsen, innerlijke demonen, verwachtingen die te groot waren. En er zijn mensen die iets hebben verloren: een dierbare, gezondheid, een droom, herinneringen die langzaam vervaagden, een competitie die nét niet werd gewonnen.
En toch, en dit is misschien wel het belangrijkste, je bent hier nog. Je hebt dit jaar overleefd.
Alles wat op je pad kwam, heb je doorstaan. Misschien niet perfect. Misschien met vallen, twijfelen, huilen, opgeven en toch weer doorgaan. Maar je bént doorgegaan. En daar mag je trots op zijn. Niet de trotse borst vooruit-trots, maar die stille trots. Die diepe, eerlijke erkenning van jezelf: ik heb het gewoon geflikt.
Als ik zelf terugkijk op dit jaar, voel ik trots. Niet alleen om wat ik heb bereikt, maar vooral om wat ik heb doorstaan. Trots op mijn overwinningen, zichtbaar en onzichtbaar. Trots op mijn gezin, dat door alles heen blijft gaan en me draagt, zelfs op momenten dat ik mezelf niet kon dragen. Trots ook op de lessen die dit jaar mij gaf, lessen die niet zacht waren, maar wel waar.
Het mooiste daarvan? Dat je gedachten de weg baren naar je toekomst. En ook deze: je hebt geen motivatie nodig om overal doorheen te komen. Motivatie komt en gaat. Discipline blijft. Discipline staat op als motivatie slaapt.
Daarnaast ben ik dankbaar. Oprecht dankbaar. Voor de momenten die ik heb mogen meemaken, voor de kansen die ik kreeg. Voor de kans die José me gaf om columns te schrijven, woorden te mogen delen, kwetsbaarheid om te zetten in iets dat misschien iemand raakt. En ik ben dankbaar voor muziek. Muziek die me door alles heen trok, door het mooie én het pijnlijke. Nummers die voelden als een hand op mijn schouder. Mississippi van The Pussycats, Lea van The Cats, Weekend van Earth & Fire, De verzoening van Frank Boeijen, ze werden ankers in stormachtig water.
En misschien is er nog iets dat ik je wil meegeven. Iets wat klein klinkt, maar alles verandert wanneer je het echt toelaat.
Leef in het nu.
Niet als een cliché dat je op een tegeltje zet, maar als een bewuste keuze. Het nu is het enige moment dat je werkelijk bezit. Gisteren leeft alleen nog in herinneringen, vaak gekleurd, vervormd, soms zwaarder gemaakt dan het was. Morgen bestaat uit verwachtingen, hoop, angst en aannames, maar het is geen zekerheid. Het nu… dát is waar je ademt. Waar je voelt. Waar je invloed hebt.
We zijn zo vaak bezig met straks. Met later. Met ‘als dit voorbij is, dan…’. Maar het leven wacht niet tot alles perfect is. Het leven gebeurt terwijl jij wacht. Terwijl jij plant. Terwijl jij uitstelt.
Focus op vandaag. Op wat je nú kunt doen. Niet om alles te fixen, maar om één stap te zetten. Eén keuze te maken. Eén moment bewust te beleven. Grote veranderingen ontstaan zelden in één keer; ze ontstaan in het nu, in kleine, bijna onzichtbare beslissingen.
Als je iets voelt kriebelen, een verlangen, een droom, een idee, luister ernaar. Niet alles hoeft groots of levens veranderend te zijn. Soms is het simpelweg eerlijk zijn naar jezelf. Soms is het beginnen, zonder te weten waar het eindigt. En ja, soms is het iets doen wat doodeng voelt, omdat je diep vanbinnen weet dat uitstel je langzaam kleiner maakt.
Wacht niet tot je er ‘klaar’ voor bent. Dat moment bestaat niet. Niemand voelt zich ooit volledig voorbereid. Klaar zijn is vaak gewoon durven beginnen terwijl je nog twijfelt. Terwijl je bang bent. Terwijl je hart sneller klopt dan je verstand aankan.
Het leven in het nu leert je ook iets anders: dat controle een illusie is. Je kunt plannen, dromen, hopen, maar niets is gegarandeerd. Juist daarom is het zo belangrijk om vandaag te leven alsof het ertoe doet. Omdat het ertóe doet. Elk gesprek, elke lach, elke stilte die je deelt met iemand die je lief is.
Zeg wat je voelt. Houd vast wat waarde heeft. Laat los wat je leegzuigt. Niet morgen, niet volgend jaar, maar nu. Want het nu is het enige moment waarop je kunt kiezen voor jezelf.
En misschien wel de grootste les: spijt ontstaat bijna nooit door wat je hebt gedaan, maar door wat je niet hebt gedaan. Door woorden die onuitgesproken bleven. Door kansen die je liet liggen omdat het ‘later wel zou komen’. Maar later is geen belofte.
Kijk om je heen.
Wie zijn de mensen die jouw wereld lichter maken? Wat geeft jouw leven betekenis, rust, vuur? Dat is waar je aandacht naartoe mag. Dat is wat je mag koesteren, beschermen en liefhebben, met alles wat je hebt.
Niet perfect. Niet foutloos. Maar echt.
En in het nu.
Liefs,
💜
Liever luisteren dan lezen? Dat kan!
Reactie plaatsen
Reacties