Je voelt verdriet, ja. Maar ook…opluchting?

Het is niet iets wat je makkelijk hardop zegt. Misschien heb je het niet eens aan jezelf durven toegeven. Maar het is er wel. Dat gevoel van opluchting na het overlijden van je ouder. En zodra je het voelt, komt er meteen een innerlijke stem: "Dat mag ik toch helemaal niet voelen? Wat zullen anderen wel niet denken?”

Ik herken het maar al te goed, ik was (ook) opgelucht* toen ik hoorde dat mijn moeder uiteindelijk toch overleden was (na een week aan alle toeters en bellen in het ziekenhuis) dus JA, ook jij mag dat voelen. Je bent niet raar, niet ongevoelig maar je bent wel mens.

Waarom ‘opluchting’ na het overlijden van een ouder zo’n taboe is

In onze samenleving zijn we gewend aan een heel eenzijdig beeld van rouw. Het verdriet, het missen en de vele tranen. En ja, dat is er vaak ook maar wat als er meer is? Wat als jouw relatie met je vader of moeder complex was Wat als je jarenlang hebt gezorgd, je eigen grenzen hebt genegeerd, of nooit echt gezien bent zoals je bent? 

Dan kan het overlijden niet alleen pijn doen…maar ook rust brengen. De druk valt weg, de spanningen en verwachtingen van en naar elkaar, de vermoeidheid en ga zo maar door. En ja, dat voel je. Misschien onbewust of misschien wel heel bewust.

En dan kan dat schuldgevoel je bekruipen want:
“Je houdt toch van je ouder? Dan hoor je toch alleen verdrietig te zijn?”

Maar weet je, dat is een gevaarlijke gedachte. Want dat maakt jouw rouw kleiner dan het is.

Opluchting is ook een vorm van rouw

Rouw is niet zwart-wit. Het is geen “of-of”, maar een heleboel verschillende lagen door elkaar. Je kunt intens verdriet voelen én tegelijkertijd een gevoel van opluchting ervaren.

Bijvoorbeeld:

• Als je jarenlang mantelzorger bent geweest
• Als je je altijd klein hebt gevoeld bij je ouder
• Als je relatie moeizaam was of nooit veilig heeft gevoeld
• Als je ouder lang heeft geleden, en je dacht: “Laat het alsjeblieft stoppen.”

Opluchting betekent niet dat je niet rouwt. Het betekent dat je lichaam en geest ademhalen na een periode van spanning.

Hoe kun je ruimte geven aan die opluchting?

Veel vrouwen die ik begeleid, durven dit gevoel pas in een later stadium te benoemen. Ze schamen zich en/of ze zijn bang dat het ‘verkeerd’ is of 'niet normaal'.  Maar als je die opluchting blijft wegdrukken, gaat het toch ergens vastzitten in je lichaam. Het blijft aan je trekken, het zuigt energie en het maakt je ontzettend onrustig.

Wat kun je doen?

• Erken het zonder oordeel
Schrijf op wat je écht voelt. Alles mag er zijn. Zelfs als het niet ‘klopt’ of 'normaal is' volgens de buitenwereld.

• Praat erover met iemand die je vertrouwt en het volgens jou snapt en/of begrijpt
Niet iedereen kan hier mee omgaan maar ik weet zeker dat je niet de enige bent.

• Gebruik je lichaam als leidraad
Waar voel je ruimte? Waar voel je spanning? Rouw zit vaak vast in je lijf. Massage, ademwerk of energetisch lichaamswerk kunnen je helpen om het los te laten.

• Vraag jezelf af: wat vertelt deze opluchting mij?
Misschien is het tijd om oude patronen los te laten. Misschien wil je eindelijk eens voor jezelf gaan kiezen.

Wat er gebeurt als vrouwen dit erkennen

Wanneer vrouwen in mijn praktijk eindelijk uitspreken: “Ik voel ook opluchting. Is dat raar?”...dan gebeurt er iets heel waardevols met ze. Ze ontspannen, zuchten en (heel belangrijk) stoppen met zichzelf veroordelen. Daar ontstaat ruimte, dé ruimte voor het échte rouwen. Niet het aangepaste rouwen voor de buitenwereld en hoe de maatschappij het van ons verwacht maar het rauwe rouwen, op elke laag van hun zijn.

En weet je? Juist dán komt er meer zachtheid, meer zelfliefde en vooral meer rust. Niet ondanks de opluchting maar juist dankzij de opluchting.

Mag jij opgelucht zijn? Ja...absoluut!

Jouw rouw is van jou en niemand anders mag/kan bepalen hoe die eruitziet. En ja, soms zit daar een gevoel tussen dat niet in het standaard plaatje past...nou en? Het maakt jouw rouw niet minder waar(d) en jouw zeker niet minder liefdevol. Het maakt je wel meer mens, die eerlijk naar zichzelf is en vooral veel moed en kracht toont.

Voel je herkenning?

Je bent zeker niet alleen. In mijn praktijk begeleid ik vrouwen die meer voelen dan ze durven laten zien. Die verlangen naar een veilige plek om, van alles en nog wat, te mogen zijn: Verdrietig, boos, opgelucht, blij en ga zo maar door.

Wil jij ook gewoon ZIJN met alles dat er is? Stuur gerust contact met me op. Je bent altijd welkom.

💜 José

* ik was opgelucht omdat de onzekerheid, rondom haar coma en of/hoe ze eruit zou komen, eindelijk vervangen werd door de zekerheid dat ze overleden was. Dit is weer een andere 'reden' om opgelucht te zijn. Wat jouw reden ook is, hij mag er zijn.