(Ik probeer hem kort te houden)
Het was een mooi experiment, na ongeveer 20 jaar weer een keer op vakantie. Ik kon me nog herinneren dat ik 20 jaar geleden heimwee had als een malle maar in de tussentijd is er zoveel veranderd in mijn leven dus ik dacht..."we gaan er gewoon voor en we zien wel".
Ik ben trouwens helemaal geen strand/zee mens, dat wist ik al, want voor mij is het gewoon water en zand dat overal hetzelfde is. Toch ging ik, op meerdere vlakken, uit mijn comfortzone omdat ik goed weet dat daar meer te doen is. Door de uitbundige reacties op mijn socials posts laatst, over hoe mooi Texel is en dat ze er ook bossen hebben, kreeg ik er steeds meer zin in.
Vrijdag dus vol goede moed de auto in en de boot op. Hele beleving op zich want ik vind alles in de auto te ver en met de auto de boot op met ongeveer 349 anderen was ook wel ff wat anders voor me. Mooi om mee te maken, dat dan weer wel.
(Gaat niet helemaal lukken, dat kort houden)
Okay, park op...huisje zoeken...installeren en hoppa...naar het strand. Je kunt je wel voorstellen dat 3 labradoodles die 2.5 uur in de auto hebben gezeten nodig even willen rauzen.
Daar begon het, toen voelde ik al dat ik er niet op mijn plek zat. Wat ik daar op dat strand in Texel zag, had ik de laatste keer op Noordwijk ook gezien (ja snap je, ik ervoer hetzelfde). Water, zand....en 3 losgeslagen doodles. "Ga ik hier nou voor naar Texel?"
Okay Jos, er is meer te zien op Texel dus geniet ervan en dan zien we straks wel weer. Toch kon ik het gevoel niet omzetten. Ik ben heel goed in gedachten omzetten maar met gevoel is dat toch een stuk lastiger. Die nacht nauwelijks tot niet geslapen, dan maar eruit om aan de waterkant (bij ons huisje) mijn gedachten op een rij te zetten door wat ademhalingsoefeningen te doen tot de tranen kwamen.
Het luchtte op maar ik voelde me steeds minder op mijn plek. We gingen wandelen, ik vond het mooi maar genoot er niet op en top van en dat zegt toch wel iets. De heimwee begon zich aan me op te dringen en zondag voelde ik gewoon dat ik mijn eigen tijd en ruimte nodig had. Ik bleef de hele ochtend in en rondom het huisje. De rest was wandelen en ik....ik hielp mezelf met lezen, mandala's tekenen, yoga enne...stofzuigen (geen idee maar ik wilde het doen).
Toen ze thuis kwamen was ik een soort van opgeladen en voelde ik me weer Jos. Ik wist dat ik ff quality time zou hebben met Mark, samen ff de sauna in die in ons huisje zat. Ook daar knapte ik enorm van op maar dat gevoel kon ik helaas niet vasthouden. Ik liet het gewoon zijn zoals het was, het koste me teveel energie en zeker omdat ik ook gewoon geen 1 nacht fatsoenlijk kon slapen.
Dus je snapt wel dat ik BLIJ was dat we naar huis gingen. Niet om het gezelschap, niet om de 3 schatten van doodles maar om de heimwee.
Toen we thuis kwamen meteen de tuin in, diep inademen en weer tot mezelf komen. Ik knapte er meteen van op, mijn eigen vertrouwde omgeving. "Gelukkig" denkt Mark er precies hetzelfde over. Er kan (naar mijn idee, voor mij) niets tippen aan mijn ouderlijk huis met al zijn herinneringen, de plek waar het staat en de omgeving.
Wat ik al wist voordat we naar Texel gingen, werd me weer duidelijk. Ik wil helemaal niet op vakantie want waar wij wonen voelt het altijd als vakantie. Ja....zelfs als we mogen werken of dat we thuis weer aan de slag mogen in de tuin of whatever. Zelfs dan voel ik me meer ontspannen dan dit weekend in Texel.
π Mark, Raymond en Brigitte...(Bibi, Lola en Milo) bedankt dat jullie me laten zijn wie ik ben met alle ruimte die ik nodig heb. DAT zijn échte vrienden. π
Reactie plaatsen
Reacties