Deze blog schreef ik in de periode tussen het hartinfarct van ons mam en haar overlijden. In eerste instantie was dit schrijven puur voor mezelf. Woorden geven aan wat ik voelde, om mijn emoties kwijt te kunnen en om alles wat gebeurde stap voor stap een plek te geven. Schrijven werd mijn manier om met deze situatie om te gaan.

Daarnaast had de blog nog een andere functie. Omdat ons mam in die periode geen bezoek mocht ontvangen, behalve van het gezin, was dit een manier om anderen toch op de hoogte te houden van wat er speelde. Eerlijk, rauw en zonder filter.

Een nichtje van mij voelde toen al hoe belangrijk deze woorden zouden blijven. Zij heeft de hele blog voor me uitgeprint. Hoewel dag 6 ontbreekt, ben ik daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Zij wist: dit is iets wat je ooit nog nodig zult hebben. Iets dat bewaard mag blijven.

De uitgeprinte versie heb ik later ingescand. Nu deel ik deze blog hier, precies zoals hij toen is ontstaan. Als een persoonlijk rouwdagboek. Als een getuigenis van liefde, verlies en alles wat daartussen zit. Misschien herken je jezelf erin. Misschien biedt het je steun. Of misschien laat het je simpelweg voelen dat je niet alleen bent.