"Ik merk aan mezelf dat ik veranderd ben. Ik heb meer spanning in m'n lijf, ben angstig en heb het verdriet niet echt een plekje kunnen gegeven..."
Dit is een zin uit de mail die ik vanmorgen van haar kreeg. De hele mail raakte me maar deze zin nog het meest....zo jong en dan jezelf zo al voelen. Puur omdat ze gewoonweg nog geen tijd heeft gehad/genomen om echt te rouwen, om er echt mee aan de slag te gaan zodat ze het een plekje kon geven. Het is nooit te laat en daarom voelde ik ook meteen een vorm van trots toen ik haar mail las. Zeg nou zelf...we weten allemaal hoe lastig het is om ons "probleem" onder ogen te zien en dat het nog lastiger is om daar hulp bij te vragen!
Het feit dat zij mij vanmorgen een mailtje stuurde zegt mij dat ze haar "probleem" accepteert maar er wel vanaf wil. Ze nam zelf de eerste stap om contact met me op te nemen en dat getuigt van moed! Dat ze dit zichzelf gunt, dat ze zich beter wil voelen en dat ze weer van dingen wil genieten. Ze beseft dat er meer is dan alleen maar dit overlijden (ook al voelt het waarschijnlijk nu zo niet voor haar). Ik bedoel, hoe mooi is dat inzicht! Ze weet wat ze wil, ze weet alleen nog niet hoe ze daar naartoe kan werken en realiseert zich dat ze hulp nodig heeft. Daarom dook ze in mijn mailbox en daarom ben ik nu al super trots op haar en ik hoop dat ze dat zelf ook is!
Wat zou het mooi voor haar zijn als ze weer zelfverzekerd door het leven kan gaan terwijl ze het verlies nog altijd mee zal dragen. Dat ze geleerd heeft hoe ze ermee om kan gaan want ja...het zal zeker niet het laatste verlies zijn.
Reactie plaatsen
Reacties